Istota uczuć poranka

Zagubiona
na dnie jego oczu
szukam swego cienia
gdzieś w bezkresie pamięci

Pustka boleśnie parzy
skrzydła uczuć
spadam nisko, w otchłań
coraz głębiej, mocniej i ciszej

Bezkresność tęsknoty
rozbudzona
ogniem wspomnień
ukrytych w plątaninie myśli

Ptaki o świcie
rozrywają stare blizny
śpiewem pełnym tamtych brzasków
ciepła oddechu drażniącego nagą skórę

Szarość
wdziera się podstępem
tam gdzie żarzy się jeszcze namiętność
pochłania barwy, tęczę doznań

Rosa
łzy rodzącego się dnia
na policzkach
na trawie tamtych chwil szczęśliwych

Coś co się nie nazywa
pełne żalu tkwi we mnie
cierń daje cierpką radość
z wolności w bólu

autor

Efemeryda

Napisany: 2000-05-27 Dodano: 2007-04-08 00:32:18

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie