Ite m.e.

te wszystkie nasze dzienne i niespieszne sprawy
dopiero nocą świecą , nabierają kształtów,
pomiędzy twoim sacrum i moim profanum.

to co twardnieje w mroku, czai się w milczeniu,
a potem mknie, spłoszone oddechem, na koniec
spada płynnie, zamiera, potem znowu rośnie,

napełnia niepokojem wszystkie ciemne raje,
ugina nasze szepty, głaszcze szorstkie cienie,
i splącze nas gościnnie, i ciepło rozdzieli.

to wszystko, co napręża dzień, po zmroku mięknie,
w śródnocnej ciszy lekko wibruje i tuli
głowy pod skrzydła, czasem święci się, mruczy:

jesteśmy chyba z jedynego żebra.

zorianno: zgadza się p. kosiarz - to typowo postkomunistyczna zagrywka, wkłada mi pan w usta słowa , których nie użyłem, autorzy mnie nie intersują , wiersze -tak

autor

komnen

Dodano: 2009-03-10 00:04:54

Ten wiersz przeczytano 1252 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie