Izabela

Izabelo, wołam twoje imię jak ślepiec,
Choć twoje serce kochało żarliwie.
Odrzucasz dłonie spragnione pieszczot,
Czy wątpisz skrycie w prawdziwość uczucia?
Czy dziś je zdusiłaś słowami?

Zdrajca ucieka przed gorzką prawdą,
Mówi z drżeniem w głosie:
"Piękna Izabelo,
Urodę twoją wciąż podziwia",
Lecz już nie dostrzega duszy,
Wstyd go trawi jak żar,
Bo nie waży spojrzeć w oczy.

Niecne czyny przebaczone,
Haniebne występki,
Wspomnienie ulicznej dziewczyny
Nie zniknie zbyt szybko.
On zostanie z pustką w sercu,
Sumieniem gryzącym jak robak,
I duszą skazaną na mękę.

Autor wiersza Damian Moszek

autor

Damian Moszek

Napisany: 2024-04-20 Dodano: 2024-04-20 15:12:49

Ten wiersz przeczytano 147 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie