Ja nie chciałam

Jak się mogłam tak zachować proszę pana?
Sama siebie nie rozumiem w pewnych kwestiach,
miało przecież być tak pięknie - wyszedł dramat,
w którym grałam główną rolę jako bestia.

Tak cudownie wspólny spacer nam upłynął,
jak motyle trzepotała we mnie dusza,
nie przejmował się pan moją paplaniną,
czasem nawet autentycznie pan się wzruszał.

A ja mknęłam tym pośpiesznym wielosłowiem,
w środku serce z niepewności mi truchlało,
bo czym mogłabym zawrócić panu w głowie,
przecież wiem, że nie najmłodsze mam już ciało.

Kiedy zaczął pan całować mnie po rękach,
nagły przeciąg wywiał z głowy myśli wszystkie,
pozostała słodka rozkosz i udręka,
i poczułam się na drzewie wiotkim listkiem.

Wiatr mnie szarpał i rozgrzewał dmuchnięciami,
tak stanowczo, a zarazem delikatnie,
więc poddałam się tej magii między nami,
porwał mnie gorący wir kobiecych pragnień.

Wtedy właśnie owładnięta nagłym lękiem,
oszalałam w imię dobrej reputacji,
pełna wstydu, oburzenie grając wielkie,
miałam pana spoliczkować tak bez racji.

Do dziś głowię się, bo nie wiem - co się stało,
że poczułam się znienacka zagrożona,
czasem figle płata ludziom własne ciało.
Ja nie chciałam, jakże pana mam przekonać?

Od niedzieli ronię łzy, w rozpaczy tonę,
z niepewności cała drżę, zaklinam ciszę,
niech rozjaśni serce w żalu zagubione
krótki liścik pełen uczuć... niech napisze.

autor

ireczek

Napisany: 2014-10-31 Dodano: 2014-10-31 22:18:28

Ten wiersz przeczytano 1711 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie