Jak płomień
Jak płomień na wietrze
tak marzenia gasną.
Wyśnione historie,
które takie odległe.
Historie, które są latarnią
a ja jak okręt
dążyć chce w ich kierunku.
Dotrzeć nie mogę
Znalazłem się w oddali
Ona macha do mnie
a ja tego nie widzę,
nie czuję że chce bym przypłynął.
Wiatr w twarz się śmieje
a oczy mgłą zachodzą
nie widzę płomienia
bo zgasnął.
autor
Quercus
Dodano: 2008-11-21 10:32:02
Ten wiersz przeczytano 389 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
ach.. życie ile jeszcze niewiadomych nam przyniesie,
wiersz cudny
smutny wiersz o dazeniu bezsilnym w strone marzen.
podoba mi sie.