Jak przystało

gdy mnie powołasz do siebie Panie
zatrzymasz u stóp tronu swojego
czym nagrzeszyłaś padnie pytanie
niczym szczególnym odpowiem na nie

bo nie za bardzo jest się czym chwalić
nawet spowiadać się nie mam z czego
to skromne życie człowiek przewalił
a w nim nic szczególnego

też nic pięknego tu nie zostawię
nikt nie zapłacze nad moim ego
nawet mnie Panie nie musisz zbawić
bo po co i niby dlaczego

w tamtej szarzyźnie musiałam żyć
los bronił wstępu do świata wielkiego
lecz zawsze z Tobą chciałam tu być
ale wiem dlaczego



inna wersja

życie ucieka jak sen przed oczami
szmat czasu przesmyknął układnie
trzeba było jemu w kość zadać
teraz nie ma się z czego spowiadać

ciepły wieczór świerszczami rozbrzmiewa
ciągną myśli do tamtej młodości
mogłam szaleć jak jakiś ladaco
nikt pokuty już nie da bo za co

dziś żałuję że żyłam jak mnich
nie zdążyłam nagrzeszyć w życiu
co ja ci powiem Panie na "spowiedzi"
gdy we mnie nawet złość nie siedzi

autor

@Najka@

Napisany: 2023-09-03 Dodano: 2023-09-03 19:37:25

Ten wiersz przeczytano 717 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie