Jak rosa

Dla tego światła na niebie, które oświetla mi drogę gdy zbliżam się do Ciebie.

Piękno kwiatu zawdzięczamy światu.
Światu który czasami zadaje ból,cierpienie.
Nie zna słowa ukojenie.
Porzuca nadzieje.

Cierpienie to zarazem istnienie.
Istnienie by dogonić marzenie.
Marzenie o namiętnym pocałunku.
O namiętności która, przychodzi wraz z nią .

Bo ona nigdy nie odchodzi.
jest wieczna...jak wieczna jest Tybru rzeka.
Gdy chcesz uciec,zapomnieć,ukryć się w głąb siebie.
Ona szepcze do ucha...że będzie dobrze,będzie lepiej.

A wtedy w sercu rośnie otucha.
Nie szukamy już ducha,
ducha nadziei,promienia przeznaczenia..
Rozkoszujemy się możliwości ujrzenia

Uniesienia ku jej słodkim ustom
Delikatnym jak poranna rosa.
Rosa nadająca ton życiu.
Ona jest chwilą ,
chwilą szczęśliwą

Rozmyślają o Niej filozofowie.
Piszą poeci.
Ubóstwiają małe dzieci.
Jest ulotna jak mgła.

Nie zbadana jak światło ostatniej z gwiazd.
O niej mówią wspomnienia.
Wspomnienia piękne i czyste.
Bo tylko takie są warte przypomnienia...

autor

mysterious_G

Napisany: 2004-11-04 Dodano: 2004-11-08 18:11:05

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie