Jak się cieszę,

że wróciłaś z tej wędrówki.
Twoje myśli były obce same sobie.
Przytul smutek do mej piersi - nic już nie mów.
Teraz słuchaj, co mój strach Ci dziś opowie.

On się boi, że daleko powędrujesz.
W zakamarki błędnych myśli - w dźwięki dzwonów.
Nikt nie spyta więcej: "Miła, jak się czujesz?"
Zapomniałaś, tam nie będzie telefonów.

Nawet poczty pantoflowej nie uświadczysz,
bo pantofli w tych regionach nie stosują.
Jak to dobrze, że cofnęłaś się w ćwierć drogi,
po połowie mógłbym mocno Cię nie ująć

za Twe ręce, które kocham – wprost nad życie.
Pewnie śliskie od wilgoci myśli w matni.
Więc mi nie mów i obiecaj należycie,
że wątpiłaś w moją przystań raz ostatni.

autor

Galeon35

Napisany: 2016-09-08 Dodano: 2016-09-08 11:06:50

Ten wiersz przeczytano 1129 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie