Jak to było

Jak to było - dziś opisać nie potrafię,
kiedy z panią na spacerze rozmawiałem,
każde słowo smakowałem jak ratafię,
pełną słońca i pachnącą karnawałem.

W barwie głosu miała pani śpiew słowika,
który w maju zakochanym dech zapiera,
w słodkim brzmieniu najczarniejszy smutek znika,
i ... czasami zapominam o manierach.

Zasłuchany, nie myślałem o dystansie,
w pani oczach zobaczywszy blask pochodni,
zadurzony bez pamięci, po kwadransie
byłem gotów do najgorszych nawet zbrodni.

Jedno słowo, szelest powiek czy skinienie,
ust wydęcie, najdrobniejszy gest chociażby,
mógłby sprawić że w Romeo się zamienię,
by dla Julii z nieboskłonu strącać gwiazdy.

Więc złożyłem w pani dłonie tęskne usta,
słodki nektar wynajdując w zagłębieniach,
ciepły oddech czubki palców lekko muskał,
popłynęła rzeka westchnień i wzruszenia.

I w milczeniu tak trwaliśmy - nie wiem ile,
pół godziny... wieczność całą... nie policzę,
cichym "tak" zamknęła pani tamtą chwilę,
po czym nagle wymierzyła mi policzek,

poderwała z ławki i z płaczem uciekła.
Ja siedziałem jeszcze długo sam pod drzewem,
anioł z nieba nagle strącił mnie do piekła.
I co dalej? Ja doprawdy sam już nie wiem.

autor

ireczek

Napisany: 2014-10-27 Dodano: 2014-10-27 07:46:54

Ten wiersz przeczytano 1709 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie