Jedenaście minut

Jedenaście minut, które stało się wiecznością

Zamknięta w czterech ścianach własnych pragnień
Skulona w ciemnym kącie
Ciągle odrzucana
Z sercem obumierającym każdego dnia

Z nadzieją trzymająca ołówek w ręku
Czy weźmiesz go?
Powiesz choć jedno słowo
Które dla niej byłoby symfonią i nokturnem

Odnalazła rozkosz w bólu
Pogodzona z własnym ciałem
Nie rozumiała duszy rozerwanej na dwoje
Błądziła po omacku w igrającym płomieniu kominka

Jedno pióro
Jeden wagonik
Połączyły dwie dusze
Bukiet róż rozwiał samotność

Mówiła: „Moja miłość zawsze umiera,
zanim się zacznie”
I taki los się zmienił
Bo na jej drodze upadł kwiatek
Każdy kolejny był usłaniem do wrót szczęścia….

Tytuł mojego wiersza jest tytułem książki Paulo Coelho... Ta książka uświadamia jak łatwo zagubić w tym wielkim świecie i jak miłość potrafi nam pomóc...:))) Pozdrawiam wszystkich:***

autor

HeavenLoverGirl

Dodano: 2007-05-25 09:33:41

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie