Jesień a my nadal wiosenni

Nie znamy się, chodzimy samotni
jedno drugiego nic nie obchodzi
już wróble ćwierkają na nasz temat
my daleko od siebie, wciąż jeszcze młodzi

Ty o mnie nic i ja o tobie nic nie wiem
W naszych sercach wiosny krzty nie widu
Krokusy, zawilce już trzymają się za ręce
Słońce i blady księżyc rumienią się ze wstydu
(ty nieznajoma śnisz o mnie pod biała pierzyną)

Bezwiednie dotyka nas obu wiosny początek
Jeszcze śniegi, lodowe sople, mróz w nas mrowie
Wychodzimy na scenę świata, by zacząć wątek
Zadrgały dwa serca zaczynają biec ku sobie

Zagrzmiało niebo, pękać zaczyna na rzece kra
A w sercach wiosenna melodia dwóm sercom już gra
Wolno podchodzą do swych okien by spojrzeć w świat
Wciąż w nas miłość mimo siwych skroni i przeżytych lat

Nie ma w Sevres* takiej miary, nie było i być nie może
by określić wiek tym co wolno, mimo, że już nie mogą
Bo żadną miarą nie dam się zmierzyć mimo, żem stary
że kochać pragnę ponad wszystkie miary

Autor:slonzok-knipser
Bolesław Zaja

* Międzynarodowe Biuro Miar i Pomiarów w Sevres pod Paryżem

autor

slonzok

Napisany: 2012-09-25 Dodano: 2012-09-26 07:43:30

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie