JESIENNA ELEGIA

...Idzie jesień przez wieś
taka smutna; zszargana
wiatr ją tuli i nuci pieśń
w jarzębinach idzie spłakana...

- Jarzębiny niesie korale
drżąca listkami brzozy
próżne smutki i żale
próżne lata - mimozy...

- Łzy jej losu nie zmienią
i choć włosy rozplata
ludziom będzie jesienią
ludzie tęsknią do lata...

- Wiatr jej włosy rozwieje
świat pomaże ją błotem
prysły wrzosów nadzieje
nie ma uczuć na słotę...

- Ona drżąca i blada
w mgły się welon okrywa
i przed światem się całym spowiada
i w głębię swych uczuć odpływa...

- Trudna przyjażń z jesienią
trudno szczerość zagadać
ludzie się nie odmienią
ludzie lubią spowiadać...

- A ja dla tej jesieni
tej dziecięcej sprzed lat
życie swoje odmienię
i u stóp jej złożę-mój świat

...Gdzie żem kiedyś chodził
gdziem się życiem bawił
gdziem los swój i młodość
zgubił i zostawił..

...Tą jarzębinową
spod Dziłu , Jaworza
jak cząstki mej duszy
co moja...i Boża ...

...Dziś w kornej pokorze
klęknę przed Tobą mój Boże
i serce swoje obnażę
jesiennym się stanę pejzażem...

- I tak się korzyć będziemy
ona drżąca - ja niemy
pogrążeni w serdecznej zadumie
aż nas Panie...zrozumiesz...



J.O

autor

borkowski

Dodano: 2008-09-23 21:48:02

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie