Jesienne wspomnienie

Wieczorny chłód snuje się po ulicach,
Zapach jesieni w swych krokach przemyca,
Na środku placu, przy starym pomniku,
pojawił się obraz, na płaskim chodniku.
A na tym obrazie, autorstwa niczyjego,
Każdy zobaczyć może coś innego,
Bo każdy marzenia ma całkiem odmienne,
Jedni kosmiczne, a drudzy przyziemne.
Raz pewien pan, w morowym surducie,
W spodniach hiszpańskich i włoskim bucie,
Na owym malowanym obrazie,
Zobaczył swą żonę i wiosenne bazie.
Przystanął na moment, łzy powstrzymując,
Bez mrugnięcia w owy majak się wpatrując,
Żona jego odeszła, lata już temu,
On zaś pozostał, nieprzydatny niczemu.
Deszcz już kropił, ciemność nastawała,
On zaś patrzył, patrzyła gawiedź niemała,
A każdy element tej obrazowej społeczności,
Miał w życiu miłość, teraz jest w samotności.
Wieczorny chłód snuje się po ulicach,
Zapach jesieni w swych krokach przemyca
Deszcz zmywa marzenia, człowiek zostaje,
Los przeciwności, bez pamięci rozdaje.

autor

Aludog

Dodano: 2012-11-01 13:40:53

Ten wiersz przeczytano 639 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie