...Jesienny nastrój...

Jesienny nastrój ponury smutny wdarł się do
duszy
Za oknem deszcz na twarzy także parę łez
Wspominam chłopca, co dwanaście lat wstecz zbierał kasztany
Jego entuzjazm uśmiech na twarzy
Nie przejmował się światem tym, że jest sam
Nie przejmował się życiem, jakie miał
Dziś, gdy patrzę na niego w lustrzanym odbiciu
Widzę smutek w miejscu gdzie niegdyś gościł uśmiech
Widzę jak po jego twarzy spływa kolejna łza miłości
Wylana w ten ocean samotności
Nigdy nie miał przyjaciół miał znajomych
Ale i oni nie wytrzymywali i po kolei za pistolet chwytali
W jego nadzieje wycelowany bolesne rany zadawali
Stąd te blizny przeszłości może jednak teraźniejszości
Nie pozwalają dostrzec mu swej przyszłości
Wspomina stare czasy jakby dotykał antyku
Czasem wszystkiego mu brak optymizmu brak
Czasem po prostu ma ochotę poczuć w piersi chłód wyszczelonej kuli
…

autor

leniwy

Dodano: 2008-10-20 16:08:49

Ten wiersz przeczytano 745 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie