Jesienny smutek

Bardzo smutne pod lasem są pola,
Ograbione ze srebra i złota,
Lato taką powierza im rolę,
Zanim jeszcze odwiedzi je słota.

To pszenica i żyto dawały,
Polnym łanom tak wiele uroku,
Teraz mogę powiedzieć już śmiało
Obraz taki ujrzymy po roku.

Kiedy jesień swym złotem sypnęła,
I pokryła bursztynem jesiony,
Wiązy piękną purpurą spłonęły,.
Rozjaśniając ostępów zagony.

Ziemię często nachodzą tumany,
Mleczna szata jakoby świat skrywa,
Na zjawisko to wpływu nie mamy,
Aura sama się mgłami odzywa.

Bez powodu narzekam na jesień,
Co tumanem nam pola przysłania,
Gorszą aurę nam zima przyniesie,
Gdy śnieżycą nam bedzie się kłaniać.

Ostatnią zwrotke dopisałem po interwencji Ireczka

autor

jarmolstan

Dodano: 2008-10-07 00:06:09

Ten wiersz przeczytano 2056 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie