Jeszcze nie

Myślę, że ścieżki zaśnieżą się - Zosiaczku:)
Też mam swoją ulubioną ławkę w pobliskim parku.
Siedząc na niej nie udaje mi się uciec od wspomnień.
Pozdrawiam serdecznie, do miłego:))

Dziękuję @AAnanke, pozdrawiam również świątecznie :)

Może już na Wielkanoc-:))) piękne byłoby to
zwieńczenie miłości. Z tą nadzieją pozdrawiam peelkę,
a Autorkę już teraz światecznie.

Po kryjomu wracamy tam,gdzie był dobry czas,gubimy
łzy,gdy nikt nie widzi.
Piękny wiersz.

przyczytałem i poczułem zimny dotyk
ja także mam swoją ławkę
na deptaku wspomnień

O tak melancholijny,zadumałam się smutno.Pozdrowienia

niesamowity wiersz, bardzo, bardzo wzruszający, aż się
serce ściska... ten wiersz trzeba koniecznie
przeczytać

Nie sposób dyskutować z wyobraźnią, znacznie łatwiej
z brakiem logiki. Ale zadam pytanie, które jako jedne
z pierwszych pada zazwyczaj na spotkaniach z ludźmi
piszącymi: ile jest prawdy i autentyzmu w tym co
pan(i) pisze, a ile wyobraźni i wyobrażeń?

Ciekawa forma wiersza i uklad rymow. Pozdrawiam.

"porozwieszałam na starych świerkach
łzy."
ach, to Twoje lzy;)...Piekny wiersz:)

Jejku wpadam do Ciebie Zosiaczku i natrafiam na
śliczny (trochę smutny - łzy) wiersz. Wielka tęsknota
potrafi przerodzić się w wielkie szczęście.
Ciepluteńko pozdrawiam i przesyłam całuski, jak
karpiowe łuski:)))

Smutno u Ciebie. Wiersz piękny. Serdecznie pozdrawiam

Bardzo, ale to bardzo melancholijny wiersz nie śmiem
powiedzieć, że smutny. Przesiąknięty grudniowym
mrozem, mimo że w oczekiwaniu zastygły to te
porozwieszane łzy na świerkach przelewają czarę
goryczy.
Pozdrawiam serdecznie:)

Podpisuję się pod wszystkimi komentarzami,
wyrażającymi uznanie. Miłego dnia.

Bardzo mi się podoba. I ten ,,mróz,, i ,,łzy,, -
cudowne poetyckie smaczki. Pozdrawiam :)