a jutro...

Już się na mnie nie gniewaj mój losie,
że tak często na ciebie narzekam
i myślami uciekam w marzenia.
Jednak prawdą jest fakt, że ty zwlekasz,
z przynoszeniem radości i szczęścia,
czyżby dla mnie ich grama nie było.
To też faktem, gdy dasz jeden palec,
chętnie dłoń, by się całą chwyciło.

Jutro znów mi przyniesiesz blask słońca,
choćby w chmurach był cały schowany,
cień przyklei się butem do łóżka,
ja podeprę obdarty tynk ściany.
I przy ciepłej herbacie i bułce,
będę jasność tę celebrowała,
ciesząc się z tych podarków od ciebie,
które na nowy dzień otrzymałam.

Tobie tylko wiadome są chwile,
które kiedyś mi dasz do przeżycia;
każde jutro ma takie zadanie,
że przed dziś wszystko ma do ukrycia.




do widzenia za rok...

...szara opończa pokryła miasto bladość dnia
zasnuła nieba lazur zmęczony ciepłym tchem
który przenikał mury i zgniatał każdy chłód
tkany przez z nagła powstały w kącie błogi cień

kapie ciśnienie ciężar powieki wciska wzrok
w oczodół który zapada w niemoc sił w nim brak
myśl się kołysze jak na gałęzi zeschły liść
końcówka lata sfrunie ze wspomnień jak z wydm piach

i znowu będę siedzieć pod kocem łykać tran
patrzeć na szybę jak w wodne cieki stroi twarz
i liczyć ile kaszlących rynien poda rytm
pod który w taktu uderzeń deszczu będą łkać...

(10.09.22)

autor

niezgodna

Napisany: 2019-12-30 Dodano: 2019-12-30 22:18:09

Ten wiersz przeczytano 1143 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie