Już nic nie zostało

Wpadłem w bezmiar nicości
Bezkresna lawina uczuć
Ogarnia mą bezduszną cielesność
Nie pozostawiając ni chwili wytchnienia..

Już nic nie zostało
I tylko wspomnieniem co boli
Co parzy jak ogniem piekielnym
Pamiętam tamte chwile..

Pamiętasz?
Tak niemi byliśmy
W niewiedzy własnego szczęścia
Usta nieme nie były, lecz
Nie mówiły...

Nasze dłonie złączone
Jak dwie perły na dnie oceanu
Razem?
Osobno, jak to?

Choć i ja i Ty
Na początku swej drogi byliśmy
Nie wiedziałem jak wyrazić
To uczucie, co mogło nas ogrzać

Przy nim my oboje wpatrzeni
We własne serca ściśnięte
Jak ptak w klatce ze złotej struny

Nie zapomnę
Tego, co wtedy mówiłaś
Dźwięku Twego głosu..
Brzmi w mym sercu po dziś dzień
Nie dając spokoju..

Wiem...
Nie wrócą te chwile
Lecz serce nie sługa
I tęskni..

Me własne uczucia
Swe sidła zastawiają
Na mnie samego

Czy widzisz
Jak umiera
Ta chwila?

Już umarła
Już nic nie zostało...

autor

expert791

Napisany: 2004-06-19 Dodano: 2005-01-20 00:21:41

Ten wiersz przeczytano 650 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie