Już nie.

Bezdusznym kwiatem być niepotrafie ,
choć dużo chęci i starań ku temu miałem,
po raz kolejny uczucia źle ulokowałem.
Nieświadomie w marzeniach pewien świat
budowałem , fundamenty kruche lecz zaufałem.
Zgasić to teraz , nie lada wyzwanie , musze to zrobić
niech tak pozostanie. Chwile choć krótkie , dużo mi dały,
pare chwil życia smakiem otarły...
Dziękuje Ci za wszystko , tylko to pozostało,
echo czynu tego niestety już zgasło...
W oddali pewna myśl przemyka , słychać w niej głos
jakiegoś podróznika , jako obyty , tak mi on radzi:
kleknij na kolana , błagaj o litość , przeproś wybranke
grzecznie a w nagrode jej sumienie odetchnie...
Niewaham sie chwili , tę myśl uznaje , przepraszam Cie
najserdeczniej , jak tylko potrafie. Wciągnięta do serca
przez mą nieuwage , więcej się to niepowtórzy JUŻ NIKOGO NIE
ZRANIE. Choć słowa niestarannie poukładane , Twojej uwagi
na siebie nie zwróca , inaczej złagodzić Twego bólu mi nie łaska
wkońcu jestem szary a Ty tęczy barwa.

Dla Mileny.

autor

kiper1337

Napisany: 2006-02-20 Dodano: 2006-03-13 21:14:52

Ten wiersz przeczytano 747 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie