Teatr mój nie widzę - epilog

Było po zmierzchu coraz bardziej
robiło się wokół ciemno
już stało się tak ponuro , bezgłośnie
smętnie i szaro
co wydarzyć by się jeszcze mogło
w tę chwilę daremną ?
przecież naprzód trzeba iść …
bez nadziei ale z wiarą
po starym wysypisku śmieci wolno się przechadzał
i w milczeniu skinieniem głowy jedynie pozdrawiał
wszystkie szczątki teatrum ocalałe bez słów nagradzał
salutem dłoni patrząc w stronę
zachmurzonego nieba
jakby na spotkanie z aniołami się jeszcze umawiał
on,Manekin o sercu plastikowym ale jak kromka chleba
tak potrzebnym mu do życia jako jedyny ocalał
w tej nienawiści odwetu i zemsty ślepej odmęcie
kiedy spadł wraz z zapadnią
w tamten czas okrutny
nie zginął choć z dna na dzień
coraz bardziej się kurczył i malał
spojrzał za siebie –odwróciwszy się
na jednej pięcie
tam gdzie była Kukiełka ,która się doń uśmiechała
dziś tylko maska pęknięta na pół w błocie leżała
gdzie jesteście kochani ? –
pomyślał Manekin smutny
jeszcze bardziej zmarszczył swe plastkowe czoło
gdzie jest nasze theatrum ?'’ -co się z nim naprawdę stało ?
kawałki nic nie przypominające leżały tylko wokoło
pordzewiałe z metalu a z drewna całe spróchniałe
potłuczone okruchy szkła i porcelany ,kwiaty zgniłe i uschnięte
wszystkiego co było kiedyś w theatrum straszliwie brakowało
kto to zniszczył ? serce Manekina
w myślach pytało
wszystko skończone ? choć jeszcze
nie było rozpoczęte ?
Nie było początku a już nastąpił czas końca ?
znów westchnął Manekin a po jego policzku spłynęła gorzka łza
lecz wcale nie plastikowa choć twarz
Manekina blada jak nieżywa
po policzku spłynęła jedna łza –
ale jako jedyna ….prawdziwa
gdzie jest theatrum moje ? przedstawienie przecież wciąż trwa ?
kiedy tak myślał ,malał jeszcze bardziej
i stawał się jak trawą
której liście podłużne dotykają czarnej zimnej ziemi
aż zniknął na oczach księżyca-zasłonięty murawą
I tylko serce jeszcze jego niczym klejnot się mieni
i migoce niczym światło wieczorem od świetlika
Manekin był tak mały ,że próżno go szukać wzrokiem
gołym bez lupy czy mikroskopu szklanym okiem
mniejszy od najmniejszej tego świata i kosmosu cząstki
nikt nie słyszał jak bije jego serce drobniutkie
I nikt nie widział jak zaciska z bólu
maluteńkie swe piąstki
a na malutkiej główce rosły włoseczki siwiutkie
czy zginął ? Manekin czy w najmniejszy
cud świata się przemienił ?
cały świat powinien zadać sobie
w tamtej chwili to jedno pytanie ….
czy jest ktoś , kto Manekina zrozumiał ?
kto go sprawiedliwie
bez intryg,pomówień , oszczerstw
i kłamliwych zarzutów ocenił?
czy obojętnym stał się jego los
i to co z niego na zawsze zostanie ?
ból jego serca tak malutkiego
ale rozrywał mu piersi straszliwie
W THEATRUM PANOWAŁA CISZA,
BYŁ CZAS PO PRZEDSTAWIENIU
ILE razy padała ta kwestia –
ile razy sufler się natrudził
aby aktor nie uronił ani jednego słowa z pamięci
dziś wszystko przepadło w otchłani
obojętności i zła milczeniu
co zrobiliście z theatrum ? bądźcie za to
wszyscy …przeklęci
pomyślał żałośnie a nikt jego myśli nie uciszał
jeszcze krzyknął…ale nikt jego głosu nie usłyszał
i wtedy zlany zimnym potem na czole
Manekin się ….obudził
wstał …. uśmiechnął do słońca,
które się też budziło
świtało..gdy ruszył przed siebie –silny
jak nigdy
do tej pory
machnął ręką na senne koszmary
i marzeń swych upiory
i poszedł dalej jak aktora na scenie …krokiem
a serce w jego piersi śpiewało
jakąś pieśń i radośnie biło
niczym zwierzątko uwolnione
z zamkniętego pudełka
na ziemi odciśnięte pozostały
tylko ślady Manekina stóp
tak duże ,że zmierzyć ich
nie można było wzrokiem
na wysypisku śmieci pozostał stary,
podniszczony słup
ktoś naklejał kiedyś na nim stare
i podarte dziś od wiatru afisze
a na daszku tego słupa siedziała sobie Kukiełka
wokoło było tak cicho, że usłyszeć
można było tylko
...ciszę

autor

Maciek.J

Napisany: 2024-04-30 Dodano: 2024-04-30 12:19:25

Ten wiersz przeczytano 210 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie