Już nigdy...

Już nigdy tak nie będzie, bo zniknąłeś bez śladu zabierając ze sobą Nibylandię

Śnię, zapadam w światło pasteli
Oddycham puchowymi pęcherzykami
rozmazałam się turkusem po ścianie
i rozlałam fioletem po podłodze

Chłonę ciepło czerwonej krwi
leżącej kroplami na mojej stopie
spowolniony metabolizm niebieskich narządów
pochłania moje srebrne myśli

Obróciłam się na miękkości białego prześcieradła na brzuch
Chichocze w błękitnej mgle
szept odbił się od złotych kryształków
lepkiej pary wodnej

Ocieram róż na płonącym policzku
zroszonym łzami
Zapach związanych cielesnością włosów
przypomina mi bez

Rozmazuję się w tym słonecznym uczuciu

autor

MarTusia22

Dodano: 2007-04-14 07:01:10

Ten wiersz przeczytano 660 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie