kajdany

Do samotnych

Spalcie mnie na stosie,
już nieżywą
a ręce me splączcie
w diamentowe kajdany
na krzyżu zbawienia,
szczęśliwa,

obok współczujący cień drzewa.
krople zimnego jesiennego deszczu
zamarzają na popękanych wargach.

za daleko odszedłeś,
tyle męk, byś mógł spojrzeć.
Boże.
Ja, histeryczka
Ty, niehisteryk
plączmy dalej kłosy losu,
niech wrócą do nieba ogniste.
niebieska przestrzeń,
kolor czerwieni i nędzy milszy dla wiernych oka.
to nie twoja wina, nie nasza.
Powodzie łez, siarczany pył na ciele.
Staczający na dno z dnia na dzień,
niewykonalne prace,
przez najcięższy z kamieni kamień.

którzy czują się samotnie.

autor

szaremajtasy

Napisany: 2007-12-22 Dodano: 2007-12-22 21:59:54

Ten wiersz przeczytano 1019 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie