Kamień

Wśród mogił, skąd mary mych snów pogrzebanych wychodzą By dręczyć sumienie
Ja kroczę w ciemnościach, szukając Twej dłoni jak drogocennego kamienia.
Mój głos od marmurów odbija się echem
I płynie w głąb cmentarnej głuszy.
Gdy wołam Cię, chłoszcząc słów tonem dom ciszy,
Ty milczysz, jak głaz- się nie ruszy-Twe serce sczerniałe i zimne.

Dobędę płomień z piekła, albo z nieba iskrę,
Rozpalę pochodnię mej blednącej duszy,
Rzucę w ogień kamień, co w mrokach ukryty
I czekać będę…
Może się okaże węglem, co zapłonie blaskiem moich marzeń.

autor

Tristia

Dodano: 2007-06-11 21:41:02

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie