Kat

Dla wszystkich tych, którzy duszą w sobie żal...

Pozabijam resztki nadziei frasobliwych.
Skatuję krzyki, szepty i słowa – płomienie.
Niczego nie pozostawię wśród żywych.
Wszystko zginie na moje skinienie.

Pchnę w otchłań koszmaru durne starania
Wszystko rzucę w ogień i spalę doszczętnie.
W ognisku cierpienia zgubię poczynania
Słabe, wątłe, kręte drogi… ukrzyżuję chętnie.

Własnymi rękoma poskromię to, co się wyrywa
Nie pozwolę już nigdy sobie oddychać.
Ukamienuję gorzki akt co pustkę zakrywa
Łatwopalne ‘tak’ i ‘nie’ będę w usta wpychać.

Podpalę czarne noce i sama w nich spłonę.
Nie przeliczę zwęglonych dotyków i kości.
Znienawidzę łzy z rozsądku zrodzone.
I popatrzę jak drętwieję z braku namiętności.

Porozrywam na strzępy myśli poszarpane
Serce przekłute na wskroś rozdrapię do krwi
Rozmarzę serce moją krwią namalowane
Pomorduję wszystko jak zrobiłeś to ty.

autor

yohana

Napisany: 2005-08-29 Dodano: 2005-08-31 20:13:25

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie