Kim jestem

Podobno to normalne , mieć uczucie samotności ,mimo otaczających nas ludzi.
Podobno, każdy doświadcza uczucia niespełnienia , pustki.
Podobno wszyscy mają coś, co od środka ich rozwala, ale nie potrafią opisać tego słowami.
Może brak miłości ?
Przecież tego doświadczam ,każdego dnia.
Może brak zrozumienia ?
Przecież, każdy na swój sposób jest tajemnicą, jest nie do odkrycia.
Może brak czegoś , czego nigdy nie miałam a czego zawsze pragnęłam ?
Możliwe,więc co to jest???
Marzenia ,które nigdy się nie spełniły, nie spełnią.
Obietnice, bez pokrycia.
Sny, które pobudzały wyobraźnie.
Słowa, które utkwiły w pamięci.
Obrazy wyświetlane po zamknięciu powiek.
Pomysły, które nigdy nie były i nie będą zrealizowane.
Może.
Gdzie szukać tego, czego tak naprawdę nie umiem nazwać, czego nie ubiorę w słowa,czego nie pokaże palcem.
Gdzie być , by odgonić niepotrzebne zmartwienia, by uciec od czegoś czego nie ma, czegoś co istnieje -ale tylko w mojej wyobraźni?
Co robić , by umysł stał się jasny,lekki, przejrzysty.
Co stało się ze światem ,ludźmi , którzy byli we Mnie ?- a może wcale ich nie było? może ten świat to fikcja...
Każdy widzi we Mnie uśmiechniętą, taką jaką chce mnie widzieć.
Intrygująca?,piękna?radosna?pogodna?szczera ?nuda?brzydka,smutna,pesymistka?(...)
Może, nie wiem jaka jestem. Nie wiem kim jestem, nie wiem jaka chcę być.
Już od dłuższego czasu nie odnajduję siebie w tym świecie.
Czuje to , wiem ,niestety.
Mam w sobie coś czego ,inni nie dostrzegają.
Najbliżsi ,Ci którzy na co dzień u mego boku.
To nie jest ich wina , świetnie ukrywam uczucia.
Czemu?
Bo jak można podzielić się z kimś swoim żalem, smutkiem,rozpaczą?
Nie można, można tylko wypowiedzieć słowa ,które z czasem tracą swą moc, które z czasem znikają,o których się zapomina, a uczucia zostają, zostają i tkwią dalej w tobie, jak drzazga w palcu ,bolesna- ale chwile na ją patrzysz za nim ją wyjmiesz. Jak można opowiedzieć komuś coś czego nie potrafimy opisać, coś czego nie da się pokazać ,coś co dla oka jest nie widoczne, coś co nie ma nazwy, coś co jest czymś więcej niż zwykłym smutkiem.
Jak żyć w świecie realnym, kiedy umysł jest w swoim świecie ,który z nich jest prawdziwy.
Jak okłamywać otoczenie, że wszystko gra, chodź już dawno wszystko w środku umarło.
Nie da się odnaleźć siebie - nie szukając
, ale nie można być egoistą , przecież odchodząc przekażesz podobne uczucie ,które Cię od środka zżera komuś innemu, nikt na to nie zasługują...
A może nikt prócz mnie tak się nie może czuć?-Bo ma to coś , coś bezimienne ,coś czego ja tak bardzo pragnę , szukam , chcę mieć. A może jestem nieszczęśliwa , -tylko tyle , to odpowiednie słowo.
Może ,ale przecież mam wszystko, co w życiu potrzebne.

Nie pisze na co dzień ,więc pewnie jest tu pełno błędów ,za które przepraszam. Po prostu musiałam się z kimś podzielić tym co siedzi mi w głowie. Dziękuję.

autor

Zagubiona

Napisany: 2013-04-26 Dodano: 2013-04-26 14:33:03

Ten wiersz przeczytano 773 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie