Szmaragdowe światło gwiazd nadziei

W dalekiej i czarnej niczym suknia nocy - wieży
zatrute cienie spijają krawych obłoków nektar.
Przestrzeń jęczy i przewracają się szmaragdowe łąki
w zimny błękit popiołów upadają zapłakane lądy.
Mojej bitwy brzmienie zatraca się w gonitwie
poprzez spopielone bezdroża i kojące dolmeny.
Dwa zjawiska scierające się we mnie...
W czarnej twierdzy jak przeklęta macica hebanu
kołują skażone chaosem żmije i spełzają
do pierwszych srebrzystych bram ogrodu
niosąc śmierć i zniszczenie w swym zarodku.
Mojej bitwy brzmienie zatraca się w gonitwie
poprzez spopielone bezdroża i kojące dolmeny.
Dwa zjawiska scierające się we mnie...
Wypalone z życia bezdroża niosą
czarnych legionów posępną pieśń
i zatracają się barwy dnia
i usycha w pożogach zaklęcie stworzenia.

Mojej bitwy brzmienie zatraca się w gonitwie
poprzez spopielone bezdroża i kojące dolmeny.
Dwa zjawiska scierające się we mnie...
Lecz pierwsze wrota ku sercu
najeżyną leśną i powojem cierniowym
w murowany tłum się wznoszą i walczą.
Walczą o ostatnie krople istnienia,
ostrzą oręża o prawdziwy oddech wolności.
Mojej bitwy brzmienie podrywa się w silnej źrenicy
ponownego poczęcia i zakwita tysiącem szmaragdów
na skłóconym nieboskłonie.

autor

PIOTR

Napisany: 2006-10-23 Dodano: 2006-10-24 18:48:16

Ten wiersz przeczytano 398 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie