kobieta
jej wnętrze - kolebką czułości
słów co utulą i wesprą
spojrzeniem
pod którym rozkwitają kwiaty
płonącym rumieńcem liści
malinowym latem w filiżance herbaty
niewiasta to umiłowanie
prostych gestów
szalik zawiązany z troską
oddech na mroźym powietrzu
jest tornadem
burzącym stare porządki
zalążkiem prozy o świcie
poetyckim wersem
w zachodzącym słońcu
kobieta to łza
odzwierciedlająca ból twojego bólu
radość twojej radości
ciepłą kurtką - chłodnym jedwabiem
na ciele trawionym gorączką
wełnianą i koronkową rękawiczką
niezwykła w swojej zwyczajności
sprawia że jej mężczyna
z każdym rokiem
staje się jeszcze piękniejszy
Komentarze (37)
"niezwykła w swojej zwyczajności"
To prawda, Danusiu :)
Świat dlatego jest piękny,
bo Bóg stworzył kobiety.
Nie od dziś wiadomo, że chłop bez odpowiedniej kobity
u boku - zejdzie na psy i marnie skończy, wcześniej
czy później.
Panie, dbajcie o swoich mężczyzn, bo to w istocie duzi
chłopcy są i, zaprawdę, już takimi pozostaną;-)
Z uznaniem czytam bo kobieta w moim życiu to tak jak
piszesz malinowym latem. Śliczny wiersz jak prawdziwie
odzwierciedla duszę i piękno kobiety.Pozdrawiam
Danusiu miłej soboty.
piękne słowa pozdrawiam
Ja sobie Twój wiersz wydrukuję i nad łóżkiem powieszę
:-) przecudnie demonciu opisałaś kobiety :-) zostawiam
buzila :-)
my kobiety...cala Prawda, pieknie to opisalas:)
pozdrawiam cieplo:)