KOBIETA Z AUTOBUSU

Była smutna
Czuła wzrok na sobie
Tych ludzi
Z autobusu

Wiedziała że ją ocenili
Że na podstawie jej wyglądu
Zakwalifikowali ją do nizin społecznych
Zaliczyli ją do tak zwanego marginesu

Owszem była biedna
Bo los jej nigdy nie szczędził
Chodziła w wytartych ubraniach
Modnych sprzed dwudziestu lat

Owszem miała cienkie tłuste włosy
Okalające wychudzoną twarz w postaci stronków
Owszem nie mogła sobie pozwolić na najdelikatniejszy
Nawet makijaż bo nie miała pieniędzy często
Nawet na chleb

Owszem czuła się przez to wszystko gorsza
Bo nie miała takich ubrań
Bo nie miała nowoczesnego makijażu
Bo nie miała stylowej fryzury
Jak Ci wszyscy ludzie z autobusu

Ale miała duszę
Która krwawiła
Za każdym razem
Gdy wzrok tych ludzi
Ją lustrował
I oceniał
I wykreślał
Ze społeczeństwa

Przecież też zawsze marzyła
O tym jaka to będzie szczęśliwa
I bogata i piękna i zadbana
Ubrana w najpiękniejsze kreacje świata

Los jednak z niej zadrwił
Marzenia stały się nic nie znaczącą ułudą
Serce zgorzkniało

Stała się żywą skorupą
Umarłych nadziei
Ale zachowała godność
Której nie pozwoli sobie nigdy odebrać

…Może inni kiedyś dostrzegą w niej po prostu człowieka…

autor

dotka

Dodano: 2007-07-05 20:37:17

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie