Kochałam, kocham, będę kochała

Dawidowi. Bo myślałam, że to będzie trwało wiecznie..

Kochałam.
Czułam się jak w niebo wzięta.
To tak jakby miała miejsce erupcja mojej duszy.
Myślami byłam tylko przy nim.
Miłość zamieszkała w moim jednopokojowym sercu.
Marzyłam, snułam miliony planów.
Żyłam tym..
Było pięknie, jak w raju.
Czego mogłam chcieć więcej?
Jednak pewnego dnia do pokoju, w którym mieszkała Miłość,
Przyszli niespodziewani goście – Żal, Niepokój, Strach i Smutek.
Zabrali ją stamtąd.
Ona nie chciała iść, ale była zbyt skrzywdzona.
Nie umiała ich pokonać – przegrała i odeszła.
A jednak czuję, że nadal..
Kocham.
Nie umiem zapomnieć.
Zastanawiam się nad tym wszystkim.
Samotna – nie chcę taka być.
A jednak jestem.
Piosenki, myśli, słowa, wspomnienia –
- to wszystko mnie przerasta, przytłacza.
Przypomina mi jak było cudownie,
Ale że tak już nie będzie.
Stoję ja,
a wokół mnie nie ma nikogo, niczego.
Czasami pojawiają się przyjaciele.
Jestem słaba.
Przynajmniej taka się teraz czuję.
Szkoła, dom, szkoła, dom..
Nic poza tym.
A jednak wciąż wierzę..
Wierzę, że..
Będę kochała.

A obecnie jestem na etapie, w którym muszę przestac Cię kochac.

autor

placzaceoceany

Dodano: 2008-08-03 11:34:51

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie