Kolejny raz.... Proza.

Dzień przeszedł w szaroniebieski zmierzch,
świeca rzucała złote światło na tapety,
była to pora spotkań nieszczęśliwych
kochanków spotykających się po to, aby
po raz kolejny się rozstać.
Przechodziła już ponurą obojętność
rozpaczy, gorycz buntu, odcięcie się
od świata i w żadnym z dręczących ją snów
nie przepuszczała, że może się to powtórzyć.
Powitały ją jego wargi zimne
jak śnieżna noc, uniesienia zgasły
jak zdmuchnięta świeca. Uczucia przenikały
bardzo głęboko zanim dotknęły źródła
łez, gdy zdała sobie sprawę patrząc w jego
bursztynowe oczy jaki jest daleki
i roztargniony. Wraz z tym co zobaczyła
uchodził piękny dzień przepływając między
palcami z niemożliwością zatrzymania,
zabierając radość i śmiech, zostawiając
dar pamięci ze słodyczą wspomnień.
Zastanawiała się, co też takiego
zrobiła, co go tak rozgniewało, że w
mgnieniu oka zmienił się w lód i postanowił
ją zostawić. Uciekał jak ptak, gdy chciała
uchwycić jego serce, wówczas jej twarz
stała się blada jak nikłe światło słońca
przeniesione przez nagie gałęzie drzew.
Popłynęły łzy jak strużki wody w wolno
stojącym strumieniu, ból i cierpienie
wkradły się do świadomości jak uwolniona
muzyka, która była przez długi czas
zamknięta. Czarne chmury zaciągnęły
niebo, przetaczały się gniewne pomruki,
cienie zmian zawisły nad dalszą przyszłością.
Ptaki zaczynały się budzić, gdy wreszcie
zapadła w zbawczy sen z nadzieją w sercu,
że nawet w czasie deszczu można dostrzec
skrawek błękitu, że wszystko rozumiejąca
miłość ukoi i jej chorą duszę ukazując
światło i nadzieję.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2010-11-01 Dodano: 2010-11-01 14:47:20

Ten wiersz przeczytano 576 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie