w kółko

wybacz, kiedy znikam. to nie znaczy więcej
ponad to, że muszę. a być może, nie chcę?
zmrok pochłania światło - taka kolej rzeczy.
wiatr pyłki rozdmucha ze słonecznych mleczy.

dzień rodzi się świtem, nic nie znika w cieniu.
wiosny odradzają na nowo żółcienie.
wracam, kiedy pora, choć nierówne cykle.
gdy coś we mnie zmoknie, a może coś wyschnie.

toczę swoje koło. zatrzeszczała ośka
- wertepy, wyboje, za zakrętem prościej.
trajektoria ruchu wygięta w elipsę.
jestem, póki z toru siła wyższa wypchnie.

autor

grusz-ela

Napisany: 2013-05-05 Dodano: 2013-05-05 14:57:44

Ten wiersz przeczytano 1932 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie