Komnata

W naszej komnacie zapadla Cisza
Nie pisnie juz w niej nawet mysza

Juz ogien w kominku nie zaskwierczy
Nie slychac za nim zadnych swierszczy

Kurz przykryl wszystko warstwa gruba
Nikogo nie bylo tu... dosc dlugo

Lecz gdy tylko zmrok zapadnie
Ozywaja sprzety nagle

Zaczynaja mowic o tym co bylo
I jaka przezyli tutaj milosc

Jak tych dwoje sie kochalo
Jak zespolily sie ich dusze i ciala

Komnate wypelnial ocean namietnosci
Nieskonczonej czystej milosci

Oddechy slychac bylo przyspieszone
Bezgranicznym pozadaniem gonione

Smiech i radosci w powietrzu brzmialy
Melodie kochania na smyczkach graly

Milosnych szeptow konca nie bylo
Taka to byla jedyna milosc

Lecz gdy pierwszy promych slonca sie przedziera
Wszystko na nowo w komnacie zamiera

Pustka przykrywa komnate swym odzieniem
Po ktorej snuje sie samotne wspomnienie

autor

Nemo*

Napisany: 2007-03-22 Dodano: 2007-03-26 19:29:12

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie