Kontemplacje

W zadumie siedząc przez dnia prawie połowę jestem niby buddyjski mnich ,wyobcowany człowiek
Pozostaję w bezruchu , oczy zasłonięte powiekami wydają się jedyną kurtyną dzielącą otoczenie i moje kontemplowanie , unoszę się przez chwilę jak mgła chłodnego poranka i krążę niczym czarne ptaszysko zwiastujące nieszczęście –upadek cesarstwa

Pora już wracać z otchłani mej duszy , czy jest jeszcze cokolwiek , co mnie za życia poruszy, czy tylko medytacje i chwil krótkich wytchnienie będą lekarstwem , dla ciała zbawieniem

autor

schadel

Napisany: 2007-01-15 Dodano: 2007-01-16 09:50:50

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie