Koraliki
Andrzejowi
Płacze niebo
zasmucone,
dudnią krople
tęsknoty.
To rozerwane koraliki,
które rozbiegły się
po pokoju,
jak wspomnienie
Twojej obecności.
autor
pani Mija
Dodano: 2023-08-17 00:16:06
Ten wiersz przeczytano 399 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Piękny.
Dziękuję wielokrotnie. Każdy komentarz to radość, bo
człowiek jest mniej sam. Chciałabym napisac coś
wesołego, ale chyba dopiero jak się skończy żałoba. A
kiedy to będzie to nikt nie wie. A najmniej ja sama.
Dziękuję jeszcze raz za obecność, za słowa, za punkty.
na TAK pani Mijo
Smutny, piękny, tęskny.
...dudnią krople tęsknoty... fajnie :) Pozdrawiam
Życie ukochanej osoby, jak sznur pereł. Taki idealny
zdaje się wieczny. Nagle trach i nie ma nic, a zarazem
jest jakby wszędzie. Gdzie nie spojrzeć małe tęskne
perełki.
"dudnią krople
tęsknoty."
Ta "słota" długo jeszcze będzie trwała. A może nawet
do końca życia...
Wierność tematyce dochowana. Tym razem szczupła forma,
za to rozległa i wyczerpująca tęsknota. Pozdrawiam.