Kres przeznaczenia
Koniec jak koniec musi nadejść,
Nawet się człowiek nie obroni.
A na przeżycie szanse blade,
Trudno jest odwlec czas pogoni.
Zapuka w okno pani blada,
Pokaże listę z miejscem w rzędzie.
Odmówić takiej nie wypada,
Inaczej przecież już nie będzie.
Koniec jak koniec musi zdążyć,
Aby wypełnić przeznaczenie.
Można przyrównać to do ciąży,
Lecz jakże inne zakończenie.
Z kosą ponury facet stanie,
Palcem przywoła do porządku.
I zakończymy sztuki granie,
Póki w nas drzemie cień rozsądku.
Koniec jak koniec być już musi,
Nieodwołalny znak istnienia.
Żadna fantazja nas nie skusi,
Bo mamy kres…, kres przeznaczenia.
autor
Grand
Dodano: 2015-06-03 00:52:45
Ten wiersz przeczytano 586 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
takie nasze przeznaczenie,,,pozdrawiam
Wszystko się kiedyś
zaczyna Grandzie i kiedyś
się kończy. Pozostaje
tylko pytanie; czy śmierć
to ostateczny koniec.
Miłego wieczoru:)
Nie będzie czasu na zmianę,
kiedy wyrzeknie śmierć ,,Amen,,!
Miłego dnia.