Król

Każdy królem swojej kladki,
Trzyma w pionie dumnie głowe.
Swego życia pan zagadki,
Mówi niewypowiedzianym słowem.

A na głowie ciąży dumnie korona,
Złote berło trzyma w dłoni.
Tarcza z ostrych słow- to obrona,
Każdy niech sie przed nim pokłoni.

Fałszywy uśmiech wtopiony w ryj,
A w oczach mieni sie przebiegły blask,
O jego potędze nawet nie śnij,
Senne marzenia o władzy zakończy brzask.

Cały król z egocentrycznym ego,
To całkiem realne zdarzenie,
Cała pustka w swiadomości jest tylko jego,
Nam pozostaje twórcze milczenie.

autor

Bunet Cukino

Dodano: 2007-07-06 14:55:43

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie