Krzycząc w jesienną ciszę...

Tak bardzo wierzyłam, że się uda.
Tak bardzo starałam się o to.
Lecz wszystko minęło, została tylko nuda.
I przybrudzone złoto.

Zmysły wręcz pozjadałam.
Wychłostać bym się dała.
Nadzieją się upajałam.
I łzami rzewnymi płakałam.

Lecz wszystko na nic się zdało.
Pasiaste błękity – te same.
Być może z siebie dałam za mało.
A może zapomniała rzec: „Amen”.

I przyjdzie kolejna próba.
Los swą łaskawość okaże.
Znowu drętwa duma.
A wszystko to na nic zda się.

I krzyczę gdzieś w niebiosa.
Czy dane mi będzie szczęście...!?
I biegnę po łące bosa.
Słuchając jak szeleszczą liście.

I drzewa będą szumieć
A ja – nieudacznica.
Od świata zapragnę uciec.
Tam gdzie znajdę, swych porażek... sedno.

Powstałe po kolejnej nieudanej próbie... życia.

autor

Przemoknieta

Dodano: 2006-02-15 15:50:11

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie