Krzyk... !

Ona krwią pluje,Wszystkim po twarzy
Tak torturowana przez świat,raniona wielokrotnie
Płacze już krwią.... A rozdzierający wrzask
otwiera rany!
Patrzy w lustro ..umiera samotnie..

Ona czuję pogardę do siebie
tak mocną, że pozbawia ją jej imienia
Ona ma dość! Dość tej słabości!
Dość krzyku ! Nie chce przebaczenia...

Ona czuje bezsilność...
jej życie to krzyk, kraty
klatka zmyślonej troskliwości
próbuje nabrać powietrza...
lecz nie daje rady..
klatka się zaciska łamiąc przy tym kości..

Drży na całym ciele, ściska dłoń na kolcach róży
oddech ślepym strachem stłumiony
obraz sie wygina..ona wie że nie wytrzyma dłużej..
ostatni krzyk w umyśle
przez wrzas bezsilności zagłuszony



jej róża przypomina
tętniące niegdyś życie...

bolące serce niełatwo ukoić... otarta łza pozostawi swój ślad.. czas nie leczy ran.. on przyzwyczaja do bólu

autor

Angel-in-dark

Napisany: 2006-01-21 Dodano: 2006-01-21 13:39:49

Ten wiersz przeczytano 647 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie