Krzyżem znaczony bochen chleba

Siadajcie w kucki moje smyki,
to do moich wnuków te słowa
Co warto wiedzieć, by chodzić w życiu tak,
by zawsze podniesiona była głowa.
Pytajcie ,
o czym dziś będziemy snuli opowieści.
Opowiadaj dziadku, opowiadaj , to,
co w pięknie się mieści.

Opowiadasz nam każdego dnia i
w piękny sposób nas obu uczysz,
matematyki, chemii, fizyki ,życie załomy.
Wszystko pamiętamy,
bo wchodzi to w nasze głowy i w uszy.

Dziś powiedz nam bo wiemy ,że piszesz wiersze.
O czym nie napisałeś w swoich wierszach jeszcze.

Nie napisałem im odpowiadam, pewnie nigdy nie napiszę ,
bo, do tego wielkie wiedzy potrzeba.
Wiersza o smaku wody, jak i o smaku i zapachu chleba.

Pewnie wielu pisało o wodzie, jego barwie
i o chlebie.
Ja tego nie potrafię,
ja go tylko zjadam w życiowej potrzebie.

Nie można gestem dłoni
pokazać, że chleb jest dobry,
dotykając swego brzucha.
By opisać jego zapach, jego smak,
trzeba w bochen wlać żywego ducha.


By w pięknie poezji oddać to,
co zapachem i smakiem chleba.
Należy wejść tam, gdzie piekarz rękoma,
mąkę z wodą miesza.
Widzieć jego codzienny trud ,
w bieli obsypanego mąką.
Gdy bochen formuję ,
czyni na nim znak krzyża,
utrudzoną ręką.

Muzyczną uwerturą adagio, i piano,
kwaśny zaczyn chleba się tworzy.
Powstaje w nim dusza , słychać bicie serca,
widzi to z niebios, syn Boży.
Rozbrzmiewa płomień w piecu,
wtedy gra muzyka, pięknego doznania.
To zbyt piękne bym, ja mógł to opisać wierszem,
dla mnie nie do pokonania .

Zagrają ,werble, trąby, kotły
z Tannhauserowskiej uwertury Wagnera.
Poruszyły ciasto, ono się wybrzusza ,
ono rosnąc zaczyna.
To poezja tworzenia się nowego życia,
to piękno rozkwita.
Jak niemowlę,
wyciągając ku górze rączęta, swoją rodzicielkę wita.


Zobaczyć ciasto formowane , i jak się go wkłada do pieca.
Widzieć gdy się zaczyna rumienić i
słyszeć jak po upieczeniu ,
piekarz palcem w niego stuka ,
by usłyszał jego ducha.


Bo każdy bochen swą dusze posiada ,
I jak mnie chudobie to opisać,
nie potrafię, mimo ,że często do jego pisania siadam .


By słowa poezji, były godne,
w majestacie zwyczajnej kromki.
Należy widzieć matkę,
gdy tuli bochen do piersi i
nożem znaczy krzyż.
Usłyszeć, jak w bochen w bija noża ostrze
A bochen nie płacze, on śpiewa ,
to jego radosny krzyk .

Jak opisać chwilę ,
gdy kromka nieopatrznie na podłogę spadnie.
Nie usłyszysz trzasku, stuku,
podnieś ją, przytul, usłyszysz, ona cicho płacze.
Czy ja jestem zdolny,
to w pięknie i wierszu napisać składnie.
Nie , nie potrafię ,
a jeżeli już. to napiszę to nieładnie.

By być poetą w pełni i móc opisać w pięknie,
człowieka skrajnie wygłodzonego.
Któremu przed oczyma ,się chleb majaczy ,
najmniejszy jego twardy kąsek.
Wtedy go przyjmie , klęcząc z pokorą , szacunkiem ,
a gdy kąsek do ust swych wkłada.
To jak święcona hostia,
podana mu z ręki kapłana.

Syty poeta, nie potrafi opisać, tragedii braku chleba ,
gdy mocny głód doskwiera.
Najmniejsza jego cząstka,
w ustach głodnego ,
boskiego smaku nabiera.
Jak ten niuans zapisać w poezji,
jak ująć go w pięknych słowach.
By rumiany bochen chleba,
w poezji świecił ,
głodnym swą moc darował .

Podpowiedzcie mi chłopaki ,
jakich słów mam w poezji użyć.
By opisać łamanie chleba w dłoni ,
trzask łamanej u niego skórki.
Pewnie mi podpowiecie ,
dziadku !
żyj nam jak najdłużej .
Znajdziesz wtedy słów pięknych tysiące ,
pójdzie Tobie jak z górki.


To co moi mili usłyszeliście z moich ust.
o chlebie i jego znaczeniu boskim
Sami widzicie , że to za wysokie dla dziadka progi,
nie spłyną na niego venny łaski.
Chociaż przyznam Wam się moje smyki w tajemnicy.
Ze pragnąłbym napisać najpiękniejszy poemat,
o chlebie, jego smaku, zapachu ,
pisanym w ciszy przy płomieniu świecy.

W skrytości ducha, gdym samotny w wielkie ciszy
Marzę i o tym ,
ale nigdy nie napiszę,
słów wiersza o wnętrzu kobiety
W niej są ,barwne bukiety macierzyństwa i miłości,
Obok ostre krzaki zdrad, niewierności i przewrotności.

Nie powiem tego głośno chłopcom,
oni jeszcze mali
Ale wiem, że tak jak ja dziś,
oni jutro,
to wnętrze będą kochali.

Autor:knipser
2010 09 23

autor

slonzok

Dodano: 2010-10-10 07:29:33

Ten wiersz przeczytano 1465 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie