Księżyc

Ty Próżniaku! Stęchła kulo srebra!
Tyś Pan? Bez jednego żebra?

W próżni groźnego graitu,
Myślisz- Jestem u szczytu!

Lecz cóż to? Toż wielka omyłka!
Pękła dobrej passy żyłka.

Zbledłeś, schudłeś, ha!zrzuciłeś sadło
Gdyż Twój los dynda jak zwykłe wahadło!

Ballady i pieśni na Twą cześć powstają,
Lecz ludzie pojęcia o marności nie mają.

No bo coś TY? Kawał kamienia ciężkiego,
Zwany Panem nieba nocnego.

Wschodzisz, zachodzisz, nudne rządy masz,
Na cel swej władzy proszę zważ.

Możeś i piękny, dostojny mężczyzna pyazty,
Lecz na cóż Ci piękno natury i kwiaty?

Wisisz tak tylko od lat miliarda,
Do ludzkości pogłębia się Twa pogarda.

Odejdź Księżycu w zaświaty chmurne,
Oddaj marzenia me piękne choć durne...

autor

tęczowa_nimfa

Napisany: 2005-09-19 Dodano: 2005-09-20 18:27:10

Ten wiersz przeczytano 843 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie