Księżyc i oni Proza.

Zamyślona patrzyła przez okno wychodzące na klony, które jarzyły się jeszcze różowym ogniem, kiedy słońce się za nie chowało. Dzień dogasał powoli przechodząc w ciemny wieczór. Pojedyncze gwiazdy zaczęły się wysuwać zza opończy chmur. W ślad za nimi po łuku ciemniejącego nieba podążył ku górze jasny księżyc, oblewając wszystko tajemniczym blaskiem. W pewnym momencie, snop księżycowego światła dobył z mroku jego bursztynowe oczy, które lśniły pożądaniem. Zbliżył się do niej, położył dłonie na jej policzku i dotknął wargami jej ust. Był to pocałunek niespieszny i jedwabisty, głęboki i namiętny. Spojrzawszy w jego twarz , bez pamięci utonęła w złotobrązowych oczach, zapominając o całym świecie. Na zmianę tonęła i zrywała się do lotu. Jej skóra żyła własnym życiem, płonąc i drażniąc, błagając, by ją dotykał, całował i tulił. Ciało prężyło się i wiło, przeszywane dreszczem rozkoszy. Nie mogła złapać tchu, oddech stał się urywany i chrapliwy, a on drażnił się z nią, to zbliżając się, to umykając. Doprowadzał ją tym ku takiej ekstazie, że odchodziła wprost od zmysłów. Wtedy przerywał na chwilę, by potem znów, powoli, delikatnie muskać wargami jej usta, zaczynając wszystko od początku. Ogarnięta szaleńczą namiętnością, wśród jęków palącego pożądania nadeszło kojące zaspokojenie. Jego ciało lśniło od potu, a ciemne włosy były pozlepiane w mokre kosmyki. Po wszystkim leżeli przytuleni do siebie, aż ogarnięci słodką niemocą oboje zapadli w sen. A za oknem, księżyc sunął uroczyście niczym srebrny reflektor. W ślad za nim ciągnęły migocące gwiazdy maleńkie jak łepki od szpilek.
„Wszyscy jesteśmy jak księżyc. Czasami nasze ciemne strony są lepiej widoczne niż nasze światło.”- Alan Christoffersen.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-09-08 Dodano: 2013-09-13 20:56:16

Ten wiersz przeczytano 1540 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie