A księżyc świeci jak panienka...

Wspomnień czar tworzy obraz piękniejszy niż życie.

Zaprosiłem księżyc na kawę.
Mieciu daj ciasto, to z tamtych lat.
Połóż je tu na lśniącą ławę,
Przy domku naszym z wyśnionych kart.

Czarowne cienie tu pełzają,
Szukając trwożnie spokojnych snów.
Szumiaste poświsty mu grają
Od kiedy rośnie jak rogal – nów.

Tak rośnie w siłę blasku – luna,
Tygodni dwa lub dni czternaście,
Wglądając w serce, gdzie skulona
Miłość więzi zawistne waśnie..

A księżyc świeci jak panienka
Na wydaniu, krągły, świetlisty.
Mnie w oku kręci się maleńka
Łza życia, mały kwiat perlisty.

Ty wiesz, że słowo nie wyrazi
Co myślę, czuję, choć bardzo chcesz,
Usłyszeć, co serduszko gładzi
Dzwonków graniem - tego bardzo chcesz.

Mojej żonie.

autor

stary

Dodano: 2006-08-04 10:21:26

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie