Świt na plaży

Kto świt wita po nocy w ciszy kolorowej dozna szczęścia przeżycia snu na jawie.

Czarne niebo, gwiazd tysięcy migotanie,
Fali szum leniwej i piasku kląskanie
Pieszczącego stopy, jak letnie kochanie.
Noc przykryła plażę i morskie otchłanie.

Ciepła bryza z klifu tuli nasze ciała
Jakby ciepło lata darować nam chciała.
Niebo pojaśniało, kolorów nabiera,
Czerń z ciemnym granatem nad wodą zamiera.

Gwiazdy gdzieś się gubią, obłok karmin spija,
Czerń nad horyzontem szmaragdem zawija.
Wtem wystrzela łuna, morze w ogniu staje,
Morze krew zalewa, świt od wschodu wstaje.

Kolorami tęczy niebo się maluje,
Jak w krzywym zwierciadle morze też baluje.
Turkus z amarantem, złota błyski liczne
Już tańczą na falach tak jakoś komicznie.

Błękit ze zielenią nad światem panują,
Chmurki jak panienki złotem nam szpanują,
Gwiazd już tylko kilka przegląda się w wodzie
Patrząc jak świt pląsa w cudownej urodzie.

Mewy krzyk podniosły, nad fale się wzbiły
Blaskiem zadziwione na plażę wróciły.
Tam przy horyzoncie mgły siwe się wznoszą
Fale otulają i o ciszę proszą.

A niebo rozrzutne cudownie rozkwita,
Jak zorza polarna w przestworzach się wita
z piórkami aniołów ludzkiej wyobraźni.
Tego nie zapomnisz. Już tęsknota drażni.

Tym co noc i poranki kochają.

autor

stary

Napisany: 2006-08-01 Dodano: 2006-08-05 11:14:33

Ten wiersz przeczytano 687 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie