Kto winien...

Żegnaj, cicho dzwoni deszcz o blade szyby.
Odfruwam, wtóruje rozszalały wiatr.
Ja także wraz z nimi na zawsze odchodzę.
Nie znajdziesz mnie nigdzie, od morza do Tatr.

Zniknę z twego życia jak zjawa o świcie,
Jak sen, co się kończy, gdy zapieje kur.
Zostawię Ci tylko wiersze w skoroszycie
I perłowych wspomnień rozsypany sznur.

Nieważne gdzie będę-daleko czy blisko
I tak się nie przetnie żadna z naszych dróg.
Kto winien, że gwiazda zakończyła życie,
Którą nam pod nogi rzucił dobry Bóg?

Nie próbuj podążać za niknącym śladem.
Nie chcę byś znów milczał, gdy odnajdziesz mnie.
Nasz czas się wyczerpał, utonęło szczęście
W wielkim oceanie, co się losem zwie.


Dziękuję Villain78 za rzeczowy komentarz.Dzisiaj Twoje uwagi są słuszne i wszystkie uwzględniłam w poprawkach.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2010-08-13 00:01:07

Ten wiersz przeczytano 2558 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie