Ku pokrzepieniu serc, wysłuchaj...

"Zacznij od robienia tego, co konieczne; potem zrób to, co możliwe; nagle odkryjesz, że dokonałeś niemożliwego św. Franciszek z Asyżu

O ma rodzino!
Długo gościłaś w myślach i duszy,
nie syp już solą na serca zranione.
Każde Twoje słowo czyny nam kruszy,
co kiedyś łączyło, dziś utracone.

Niepamięć myśli zasłania powody,
głębiny żalu ślą sercu cierpienie,
nie ma uśmiechu, nie ma też i zgody,
co by ogrzały dla nas wybaczenie.

O Stwórco Nasz!
Ty obudź nas Panie! Daj łut śmiałości,
użyj swojej pomocy, nie targaj strun,
tęsknota śpiąca poczeka w złości,
jak w czasie burzy bijący piorun.

Zdołaj oświetlić ciemność losu w nas,
serce uparte, zmuś niech się natrudzi,
wytrwałość czekania na lepszy nam czas,
niech da dziś ulgę, tym złości wystudzi.

O Nadziejo Moja!
Ty nie pozwalaj, nie rań nam uczucia,
nie dziś, nie jutro, choć lata minęły,
pożary wzniecane zawiścią snucia,
niech gasną szybko, choć będą bolały.

Serce skruszone poszuka pomocy,
bo jest mu słońce i niebo też sługą,
gdy się obudzi z letargu mocy,
pozna radości czekane tak długo.

Jeśli ten pożar nadal nie zagaśnie,
niech wiedzą, ma rozpacz więzy spali,
za nim na wieki dusza cicho zaśnie,
szukam odpustu, inni go dostali.

Wiersz na swoje uzasadnienie dziejowe.

" Najtrudniejsza rzecz w życiu to nauczyć się, które mosty przekraczać, a które palić, natomiast każda porażka jest szansą żeby spróbować jeszcze raz, tylko mądrzej ".

autor

Halina53

Napisany: 2015-12-03 Dodano: 2015-12-03 09:40:00

Ten wiersz przeczytano 1844 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie