Kula zwana ziemią

Myśli ulotne, czemu mnie zwodzicie?
Każecie mi wierzyć w malowane cegły...
Ręce z tektury, złamane w lekkim wietrze,
Chwiejne słowa zdobione ściekami,
Ludzkiej dobroci, wpajanej od lat,
Świat którego nie ma, w ten piękny świat
lecz wszystko to kołysze się gdzieś podemną,
w krainie cieni, gdzieś pośrodku piekła,
kwiat nasz usycha,
Nasze wspólne koryto...
rzeczywistość...
bo czym jest rzeczywistość?
Skłębione litery
w chaosie nicość.
Co widze, tego nie ma...

autor

Nimfa wodna

Dodano: 2005-08-25 11:29:08

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie