Kwiat paproci

Pewnej nocy, a była to ciepła, świętojańska noc,
Poszedłem do ogrodu, wziąwszy uprzednio poduchę i koc.
Miałem zamiar spać pod gołym, gwieździstym niebem,
Zjeść kiełbaskę z ogniska z powszednim chlebem.

Gdy byłem już syty i ułożyłem się spać,
Coś mi jednak spokoju ciągle nie mogło dać.
Z oddali świeciło niebieskiego, jakby diamentowego,
Coś, co przykułoby uwagę każdego, nawet a zarozumiałego.

Postanowiłem podejść do świecącego zjawiska,
Ponieważ pragnąłem obejrzeć dokładnie je z bliska.
W tej chwili chciałem uwierzyć wszystkim legendom.
Pragnąłem uczcić wydarzenie jakąś pieśnią lub kolędą.

To coś miało dać mi mądrość i bogactwo na wiele lat.
Znalazłem bowiem niebieski, błyszczący paproci kwiat.
Chciałem to wszystko ogłosić prędko mamie, tacie, cioci.
Ponieważ nigdy i nigdzie nikt nie znalazł kwiatu paproci.

Me życie od razu nabrało większego znaczenia,
lecz jakoś nie mogłem powstrzymać pieczenia.
Cały czas drapałem swoje młode ręce.
Lecz nadal byłem w tej okropnej męce.

I... nagle szeroko otworzyłem oczy,
Ale gdzie zniknął mój kwiatek uroczy?
Miast niego w ręku mym spoczywała pokrzywa,
Co zawsze jako broni swych parzydełek używa.

autor

Adax

Dodano: 2007-06-21 10:16:26

Ten wiersz przeczytano 1250 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie