Łany zbóż

Z tomiku: "Katharsis et Agape"

Łany zbóż oplotły serce,
Które iskrzyć już przestało.
Chcą dopomóc w rozterce
I zatrzeć to, co tak zabolało.

Zawirował świat magiczny,
Chcąc oddalić wszystkie łzy.
A uśmiech gwiazd tak licznych,
Śpiewa jak słowik i bzy.

Całe piękno uchyliło drzwi
I wrota otworzył księżyc stary.
Żeby pomóc właśnie mi
I rozmyć dręczące koszmary.

Kaszmir zabłysnął najjaśniej,
Liście żółcią pokryły drzewa...
To wszystko dla mnie właśnie,
Kiedy nadeszła taka potrzeba.

I choć wokół tyle szarości,
I złych chwil jest za dużo.
To łany zbóż dodają radości,
Bym Cię ujrzał z Twoją różą.

Oby te łany zbóż dały nową moc i nadzieję na nowe, mocniejsze uczucie...

autor

Cristof7

Napisany: 2007-09-14 Dodano: 2007-10-24 16:47:10

Ten wiersz przeczytano 1149 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie