Łapiąc motyle na krawędzi tęczy

I poszedł sobie a światła nie zgasił
Widać zapomniał może
Lub czasu nie było
W pospiechu chyba zmykał
Przed gadziną jakąś
Co mu obsiadła wnętrze nietykalne
Przed ciekawością ludzka
Skrzętnie zachowane
Nie dało rady dłużej amorów niechcianych
Opędzać
Ciągle lizać coraz większe rany
Które mu los zadawał
W dostatku do woli
A tłum godny sensacji
Coraz bardziej gnębił
I dokładnie solił
To już nie ich wina
Ze rozkosz czerpać lubią
Z cudzego koryta
Swojego nie mając trzeba zapożyczać
I w twarz napluć łatwiej temu co nie krzyczy
Niźli temu co piąchy do walki nastawia
Przed wyjściem jeszcze łyknął ciut ludzkiej goryczy
Kiedy się kończyła tandetna zabawa
Być może spaceruje po moście tęczowym
Tam gdzie człowiek i miłość idą w jednej parze
On łączy czasem takie rozdarte połowy

Więc gdy cienie zobaczysz patrząc w nieba błękit
Znaczy że żyć wciąż można pomimo i przeciw

dziękuje huncwot za korektę błędu.

autor

szarman

Napisany: 2008-10-09 Dodano: 2008-11-10 06:24:13

Ten wiersz przeczytano 1014 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie