Las i ona. Proza.

Na końcu leśnej dróżki płynął kryształowo
czysty strumyk, którego nie pocałował nawet
zabłąkany promyk słońca. Był jak dzika
leśna nimfa, nigdy nie wyglądająca z ciemnej
zieleni na rozświetlone słońcem jasne pola,
jaśniejące błękitne niebo i pędzone przez
wiatr obłoki. W powietrzu unosiła się woń
żywicznych sosen i wilgotnego złocistego
mchu rosnącego wzdłuż ścieżki , której obrzeża
porosły białym mniszkiem i dziką poziomką.
Tam, gdzie rosło mniej drzew, polanki zadziwiały
obfitością różnorodnej zieleni. Szczeliny
zalewały dywany stokrotek kołysząc
i pochylając wraz z kierunkiem podmuchu wiatru
uśmiechając się do słońca. Była to istna
oaza spokoju z szelestem wiatru w gałęziach
wysokich drzew, śpiewem i nawoływaniem ptaków,
brzękiem cykad i szmerem strumyka opadającego
ku rzece. A jednak w tym momencie napłynęła
fala wspomnień niosąc ze sobą uczucie tak
oszałamiające, że poczuła się bezradnie
jak uwięziona w bursztynie mucha.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-02-19 Dodano: 2011-02-19 16:51:45

Ten wiersz przeczytano 1371 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie